Bohaterem dzisiejszego wpisu jest jedyny w swoim rodzaju warszawski wieżowiec…
…Prudential – wybudowany w latach 1931–1933 przy placu Napoleona 9 (obecnie plac Powstańców Warszawy, dawniej plac Warecki) w stylu art déco z przeznaczeniem na siedzibę angielskiego Towarzystwa Ubezpieczeń „Prudential”.
Budynek był symbolem nowoczesnej Warszawy lat 30. Według pierwotnych planów miał mieć 11 pięter, jednak architekci, biorąc pod uwagę znaczne zróżnicowanie wysokości już stojących przy placu Napoleona budynków (2-6 pięter), uznali, że to będzie wysokość niewystarczająca do osiągnięcia odpowiedniego wrażenia dominanty. Miał wysokość 16 pięter (66 m), co czyniło go w ówczesnym czasie najwyższym budynkiem w Polsce i drugim w Europie.
W dolnej części budynku znajdowała się przestrzeń biurowa, w wieży mieściły się luksusowe apartamenty. Najbardziej luksusowe mieszkania miały po 240 m² powierzchni, zajmowanej przez 6 pokojów, 3 łazienki, kuchnię i służbówkę. Nawet mniej luksusowe apartamenty miały oprócz wejścia głównego wejście dla służby i windy. Budynek zaprojektował Marcin Weinfeld, zaś stalową konstrukcję spawaną ustawioną na żelbetowych fundamentach biurowca zaprojektowali Stefan Bryła i Wenczesław Poniż. Drzwi wejściowe skonstruowano z patynowanej miedzi, pozostałe drzwi i framugi okien wykonano z jesionu. Nad bocznymi wejściami znajdowały się rzeźby Ryszarda Moszkowskiego. Do budowy użyto 2 mln cegieł pustakowych, 2 tys. t cementu, 1500 t stali.
Prudential został poważnie uszkodzony w czasie II wojny światowej, m.in. w czasie powstania warszawskiego został ostrzelany przez ok. 1000 pocisków. Trafiony został także pociskiem o masie 2 ton kalibru 600 mm z samobieżnego moździerza typu Karl-Gerät (o nazwie Ziu), co poważnie odchyliło go od pionu. Jednak jego stalowa konstrukcja przetrwała, przez kilka lat będąc żywym symbolem zniszczeń. Sylwetkę jego ruiny wykorzystano w antywojennych plakatach.
Po wojnie nieruchomość odebrano przedwojennym właścicielom na podstawie dekretu Bieruta (otrzymali oni jednak później odszkodowanie na podstawie umowy indemnizacyjnej z Wielką Brytanią). Budynek został odbudowany w latach 1950–1953 w socrealistycznym kostiumie (m.in. z kariatydami). Autorem nowego projektu był również Marcin Weinfeld. Budynek otrzymał nową funkcję. W 1954 otwarto w nim hotel Warszawa. Posiadał 375 miejsc noclegowych (pokoje jednoosobowe, dwuosobowe, 1 apartament), 200 miejsc w restauracji, 100 w kawiarni, 20 w lokalu nocnym.
Hotel zakończył działalność w 2002, a w 2005 spółka Hotele Warszawskie Syrena sprzedała budynek spółce Polimex-Mostostal za 6,3 mln euro. W 2009 Polimex-Mostostal sprzedał hotel rodzinie Likusów z Krakowa.
Od 2010 prowadzony jest remont generalny budynku. Prace przerwano podczas budowy drugiej linii metra, a następnie wznowiono na przełomie 2015/2016. Przewlekłość remontu wzbudziła kontrowersje, podobnie jak plan przywrócenia charakteru sprzed wojny i uznania za wartą ochrony jedynie konstrukcji stalowej. Budynek został pozbawiony socrealistycznych detali, rozebrano portyk z kariatydami i herbem Warszawy, a z reprezentacyjnych wnętrz usunięto wystrój z lat 50. Prace prowadzone są według zmienionego projektu warszawskiej pracowni Bulanda Mucha Architekci.
W budynku ma powstać pięciogwiazdkowy hotel, którego otwarcie pierwotnie planowano na rok 2017.
(źródło: Wikipedia)
