Tym razem jesteśmy na placu Politechniki, przy głównym gmachu Politechniki Warszawskiej.
Za oficjalną datę powstania PW przyjmuje się rok 1915, ale już od 1898 istniał Instytut Politechniczny w Warszawie z rosyjskim językiem wykładowym. Uczelnia sięga tradycjami do 1826, kiedy to powstała Szkoła Przygotowawcza do Instytutu Politechnicznego.
Budowa gmachu zaprojektowanego dla Instytutu Politechnicznego im. Cara Mikołaja II przez Stefana Szyllera rozpoczęła się w lipcu 1899 roku i trwała 2 lata. Gmach jest typowym przykładem architektury odwołującej się do stylistyki włoskiego renesansu i baroku. Reprezentacyjny charakter gmachu podkreśla monumentalna, dwukondygnacyjna fasada o zaokrąglonych narożnikach. Gmach został zaprojektowany według klasycznych reguł przyjmowanych przez ówczesne uczelnie w Europie. Masywne mury nośne budynku stanowiły nie tylko konstrukcję podpierającą stropy i dach, ale kryły w sobie sieć kanałów dawnego systemu ogrzewania ciepłym powietrzem doprowadzanym z kotłowni zewnętrznej. Solidna konstrukcja przetrwała pożary i zniszczenia od pocisków z czasu powstania warszawskiego.
Projektując elewacje Gmachu Głównego, Stefan Szyller najwięcej starań poświęcił ukształtowaniu fasady o wspaniałej ekspozycji od strony placu. Według zasady architecture parlante XIX-wieczne dekoracje budynków stylu wysokiego: rzeźby i płaskorzeźby, malarstwo, freski i sgraffito – przedstawienia alegoryczne i symboliczne, podkreślały, przede wszystkim jednak uwznioślały, przeznaczenie, funkcje i charakter gmachów publicznych.
(źródło: Wikipedia)
