Bohaterem dzisiejszego wpisu jest Błękitny wieżowiec.
Budynek znajduje się w miejscu zajmowanym przed II wojną światową przez warszawską Wielką Synagogę, wysadzoną w powietrze przez Niemców 16 maja 1943.
Budowa wieżowca trwała wiele lat i była kilkakrotnie przerywana. Pozwolenie na budowę zostało wydane w 1965, jednak w 1967 w związku z brakami w dokumentacji oraz wątpliwościami dotyczącymi statyki konstrukcji budowę wstrzymano. W 1971 po raz kolejny zmieniono konstrukcję budynku oraz inwestora (miał być przeznaczony dla centrali handlu zagranicznego Polimex-Cekop). Kolejny raz budowę wstrzymano po wybudowaniu głównej bryły. W 1985 niedokończoną inwestycję przekazano na własność miastu stołecznemu Warszawie. Ze względu na pierwotny kolor elewacji budynek był nazywany „Złocistym Wieżowcem”.
W kwietniu 1988 podpisano umowę na dokończenie budowy z jugosłowiańskim konsorcjum Generalexport/Giposs. Wartość kontraktu wynosiła 40,5 mln dolarów. Miedzianą w kolorze elewację zastąpiono niebarwioną refleksyjną, która w pogodne dni odbija błękit nieba (stąd obecna nazwa). Była to pierwsza elewacja wykonana ze szkła refleksyjnego typu float w Warszawie.
Prace zakończono w 1991. Wieżowiec liczy 120 metrów wysokości (z masztami anten) i 27 kondygnacji naziemnych.
Trzy piętra wieżowca przekazano Gminie Wyznaniowej Żydowskiej w Warszawie. Wielką Synagogę upamiętnia tablica MSI umieszczona na fasadzie od strony ulicy Tłomackie.
Rekordowo długi czas budowy były tłumaczone klątwą, która rzekomo mieli rzucić warszawscy rabini na budowę wieżowca w miejscu zburzonej Wielkiej Synagogi.
źródło: Wikipedia
